ដំណាក់កាលសំខាន់ៗនៃការអភិវឌ្ឍរបស់កុមារ

តើឪពុកម្តាយអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយកុមារនៅក្នុងដំណាក់កាលលូតលាស់នីមួយៗ?

ការយល់ដឹងអំពីដំណាក់កាលនៃការអភិវឌ្ឍន៍របស់កុមារមានសារៈសំខាន់ ពីព្រោះវាជួយឱ្យមាតាបិតាដឹងនិងអាចផ្ដល់ការគាំទ្រដល់ការលូតលាស់របស់កូនក្នុងការបណ្ដុះការលូតលាស់ផ្នែករាងកាយ បញ្ញា អារម្មណ៍ និងស្មារតីកុមារ។

សម្គាល់៖ ប្រភពនានាមានការបែងចែកកម្រិតអាយុខុសគ្នា។ ការបែងចែកអាយុនេះគ្រាន់តែជាភាពប្រហាក់ប្រហែល ពុំមែនជាលេខកំណត់ដាច់ខាតនោះទេ។ កុមារមានកម្រិតនៃការអភិវឌ្ឍន៍មិនដូចគ្នាទេ ដូច្នេះ ចូរកុំប្រៀបធៀប និងសូមផ្ដល់ឱកាសឱ្យពួកគេទៅតាមសមត្ថភាពនិងពេលវេលា ចៀសវាងការបង្ខំកូន ឬបាក់ទឹកចិត្តខ្លួនឯងនៅពេលដែលកុមារផ្សេងដែលមានអាយុប្រហាក់ប្រហែល ហាក់ដូចជាមានការចេះដឹងច្រើនជាងកូនរបស់អ្នក។ ប្រសិនបើអ្នកមានក្ដីបារម្ភ ឬចម្ងល់ សូមស្វែងរកការប្រឹក្សាពីគ្រូពេទ្យ ឬអ្នកជំនាញពាក់ព័ន្ធ។

ទារក (ពីកើតដល់២ឆ្នាំ)

ទារកមានការលូតលាស់រាងកាយ និងខួរក្បាលឆាប់រហ័ស។ ពួកគេអាច វារ ចាប់ផ្ដើមបោះជំហាន និងដើរតេះតះ។ ពួកគេអាចរៀនដោះស្រាយបញ្ហាសាមញ្ញៗ ដូចជា ព្យាយាមកាន់ស្លាបព្រាបញ្ចុកចំណីខ្លួនឯង ឬ បើយើងបង្ហាញវត្ថុមួយឱ្យគាត់ រួចយកលាក់នៅក្រោយខ្នង គេអាចនឹងព្យាយាមស្វែងរកវា (ទារកដឹងថា វត្ថុនោះមិនបាត់ទៅណាទេ) ឬព្យាយាមបោះជំហាន និងទប់លំនឹងខ្លួនឯង តាមរយៈការសាកល្បងម្តងហើយម្ដងទៀត ។ល។ ម៉ាក់ប៉ាអាចកសាងចំណងទំនាក់ទំនងរឹងមាំជាមួយកូនតាមរយៈការនិយាយទៅកាន់ពួកគេ ឬសកម្មភាពប្រាស្រ័យទាក់ទងនានា។ សម្ភារលេងគួរជំរុញការអភិវឌ្ឍផ្នែកវិញ្ញាណ (ឧ. ការមើលឃើញ ការប៉ះ ការលឺសូរ) ដូចជាប្រដាប់លេងចម្រុះដែលមានលក្ខណៈទន់ រឹង រាវ ធ្ងន់ ស្រាល ប៉ោង រាបស្មើ គ្រោតគ្រាត រលោង បន្លឺសម្លេង ពណ៌ចម្រុះ និងពង្រឹងបំនិនចលនារបស់កុមារ ដូចជា អាចចុច ឬចាប់ ឬទាញបាន ពង្រឹងចលនាម្រាមដៃ ឬសាច់ដុំ។

សម្គាល់៖ ក្រួសួងសុខាភិបាលផ្ដល់អនុសាសន៍ឱ្យមានការបំបៅកូនដោយទឹកដោះម្ដាយតែមួយមុខគត់ ដល់ទារកទើបនឹងកើតរហូតដល់អាយុ៦ខែ។ ចាប់ពី៦ខែឡើង អាចផ្ដល់អាហារបន្ថែមពីលើទឹកដោះម្ដាយ។

ប្រភព៖ មាត្រាទី៦ អនុក្រឹត្យស្ដីពីការផ្សព្វផ្សាយលក់ផលិតផលសម្រាប់ចិញ្ចឹមទារកនិងកុមារ ឆ្នាំ២០០៥។

កូនក្មេងអាយុ១៨ខែ-៣ឆ្នាំ

កូនក្មេងមួយឆ្នាំជាងទៅ២ឆ្នាំអាចចាប់ផ្ដើមរៀនឬចេះដើរតេះតះ។ កូនក្មេងក្នុងកម្រិតអាយុនេះចាប់ផ្ដើមស្វែងយល់ពីបរិយាកាសជុំវិញរបស់ពួកគេជាមួយនឹងភាពឯករាជ្យភាពថ្មីមួយ (ពួកគេចេះដើរ និងព្យាយាមចង់ធ្វើអ្វីដោយខ្លួនឯង) ដូច្នេះអាចនឹងមានភាពរពឹសច្រើន ឬចង់ធ្វើតាមមនុស្សធំ។ ពួកគេត្រូវការ អភិវឌ្ឍជំនាញភាសា និងការគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍។ ម៉ាក់ប៉ាគួរគាំទ្រការស្វែងយល់របស់ពួកគេជាមួយនឹងសម្ភារលេង ឬល្បែងកំសាន្តនានា។ ណែនាំ ឬឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យពួកគេដឹងពីរឿងមួយចំនួនដែលមិនគួរធ្វើ (ឧ. អាចបង្កគ្រោះថ្នាក់)។ លើកទឹកចិត្តសកម្មភាពរាងកាយ និងអានសៀវភៅសាមញ្ញៗ ដើម្បីបង្កើនបំណិនចលនា និងភាសា។

កុមារតូចកម្រិតមត្តេយ្យ (៣-៦ឆ្នាំ)

កុមារតូចកំពុងកសាងសមត្ថភាពក្នុងការគិតនិងយល់ដឹង ក៏ដូចជាកសាងទំនាក់ទំនងសង្គមរបស់ពួកគេតាមរយៈការលេង និងភាពស្រមើស្រម៉ៃ។ កុមារតូចមួយចំនួនចាប់ផ្ដើមចូលរៀនថ្នាក់មត្តេយ្យ ឬនៅក្នុងទីកន្លែងថែទាំ ដែលសកម្មភាពលេងមានរចនាសម្ព័ន្ធជាងនៅផ្ទះ ទៅតាមការរៀបចំរបស់សាលា។ ម៉ាក់ប៉ាគួរចូលរួមលេងជាមួយកូន លើកទឹកចិត្តគំនិតច្នៃប្រឌិត ឬសិល្បៈ សិប្បកម្ម (ការបង្កើតវត្ថុនានាដោយដៃ) កិច្ចការផ្ទះសាមញ្ញៗ ឬកីឡាងាយៗ។ ជំរុញការចង់ដឹងចង់ឃើញជាមួយនឹងការពិសោធន៍សាមញ្ញ ។ល។

កុមារដល់វ័យចូលរៀន (៦-៨ឆ្នាំ)

កុមារក្នុងវ័យសិក្សាទទួលបានឯករាជ្យភាពកាន់តែច្រើន និងអភិវឌ្ឍជំនាញសិក្សា និងសង្គម តាមរយៈការសិក្សាដែលមានរចនាសម្ព័ន្ធ និងសកម្មភាពក្រៅកម្មវិធីសិក្សា។ ម៉ាក់ប៉ាគួរជួយគាំទ្រការរៀនសូត្ររបស់កូន ផ្តល់ការសរសើរឱ្យបានច្រើន និងជួយពួកគេឱ្យចេះជ្រើសរើសដោយខ្លួនឯង (កុំប្រាប់គ្រប់រឿង ចូរសួរនិងផ្ដល់ជាជំនួយ) និងមានវិន័យខ្លួនឯង។ អនុញ្ញាតឱ្យពួកគេយល់ពីផលវិបាក (ឧ. ជ្រើសរើសអ្វីមួយដែលមិនត្រឹមត្រូវ។ សម្គាល់៖ ផលវិបាកដែលមានសុវត្ថិភាព អាចកុមារទទួលយកបាន) ឬយល់ពីហេតុផល ដើម្បីបណ្ដុះការទទួលខុសត្រូវ។ ចូលរួមក្នុងសកម្មភាពផ្សេងៗ ជាមួយកុមារដទៃ ឬក្លឹបម៉ាក់ប៉ា ដើម្បីបង្កើតជំនាញ និងរៀនពីភាពជោគជ័យ ក៏ដូចជារៀនពីកំហុស។

ការចូលរួមរបស់មនុស្សធំ ឬម៉ាក់ប៉ានៅក្នុងសកម្មភាពលេង ឬរៀនសូត្ររបស់កូននៅក្នុងដំណាក់កាលនីមួយៗជួយបង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏រឹងមាំសម្រាប់ការលូតលាស់ និងជាទុនសម្រាប់អនាគតរបស់ពួកគេ។